Rósan

Sáðið í jørðina grivið
við miklum huga og tol.
Tá ið tað burtur er blivið,
tá eftir er bert eitt hol.

Upp ein rósa man næla,
so vøkur og prúð hon er.
Nógv verður um hana talað,
tí reyðlitt bløð hon ber.

Rósan hon mangan man gleða,
í álvara sum í gleim.
Og eftir lívið flaga
grøvina við teim.

Men einaferð tað hendi,
at rósan burtur var.
Tikin av regni og vindi
og deyða sín funnið har.