Dagur er liðin, sólin fer í kav,
í myrkri smoyggir sær hitt milda lotið.
Hjarta mítt nígur djúpt í bøn til Gud
og takkar fyri alt, tað hevur notið.
Gud, fyrigev mær míni brot og brek,
og fjal tey undir dagsins ríku náði.
Sjálvræði burt úr hjarta mínum rek,
og vilja tín við mær tú altíð fái.
Tá verður náttarhvílan trygg og góð,
vit verða knýttir fast við vinarbondum.
Aldri vit skiljast, tú mær brýtur slóð
og heldur míni hond í tínum hondum.
Kaffiløtan