Hon liggur har í songini við dýnu uppundir øs.
Eg spyrji: “Tú, hvat bagir tær? Tú gert meg heilt nervøs.”
Hon svarar ikki, fyrr enn eg spyrji einaferð afturat,
so smílist hon so droymandi og sigur: “Veist tú hvat?”
“Tú skuldi hitt hann
ein sjeik so fittan.
Hann er lekrasta petti, sum finst her á jørð.
Tað allarbesta –
eg eri um at bresta!
Um eg ikki skjótt síggi hann, so verði eg ør
ja, eg verði púra ør – so púra ør!”
Hon hoppar út úr songini og dansar alt, hon kann.
Í ørmunum ósjónliga er dreymurin, hon fann.
Hon leggur ikki merki til mín, tí hon er so glað,
hon dansar og hon syngur og eg sníki meg avstað.
Kaffiløtan